Ένα πράγμα πάντως σίγουρα μπορούμε: να τρωγόμαστε, να αδυνατούμε να συνεργαστούμε για το οτιδήποτε. Και όλοι θα έπρεπε να καταλάβουμε στοιχειωδώς ποιος είναι ο πιο ευνοημένος από την τωρινή μας φαγωμάρα, αλλά είμαστε… αστοιχείωτοι (σικ)!!!
Μπορεί στην ασφάλεια των μετακινήσεων να είμαστε στον πάτο, μπορεί στην αγοραστική δύναμη των εργαζόμενων να είμαστε επίσης τελευταίοι, μπορεί να λιγοστεύουν οι γεννήσεις και να περισσεύουν οι θάνατοι, μπορεί για το κράτος δικαίου να μας κράζουν διεθνώς, μπορεί η χώρα να χρεοκόπησε το 2010 στα χέρια του ΠΑΣΟΚ και κανείς να μην έχει πληρώσει για την σκανδαλώδη πολιτική που οδήγησε εκεί (και να μην ακούω αηδίες για πολιτική ευθύνη που αποδόθηκε).
Μπορεί η πατρίδα μας να κινδυνεύει από την μείωση του πληθυσμού (που σημαίνει και μείον στο ΑΕΠ!!!), μπορεί το TurkAegean να τσαλαβουτάει (για πόσο ακόμα;) στην θάλασσα των συμβολισμών, μπορεί το παραγωγικό μοντέλο να εξυπηρετεί ένα μικρό τμήμα της κοινωνίας, μπορεί μην είμαστε διατροφικά αυτάρκεις (ενώ θα μπορούσαμε), μπορεί-μπορεί-μπορεί, αλλά ΔΕΝ.
Ένα πράγμα πάντως σίγουρα μπορούμε:
να τρωγόμαστε, να αδυνατούμε να συνεργαστούμε για την επίτευξη συγκεκριμένων στόχων ακόμα και όταν αυτό που θα έπρεπε να μας ενώνει είναι ο πιο βαθύς πόνος και η κάθαρση που φέρνει η απόδοση δικαιοσύνης.
Γιατί όταν 57 οικογένειες, στην χώρα όπου γεννήθηκε η τραγωδία, δεν μπορούν να συμφωνήσουν σε 5 σημεία, στην προσπάθεια τους να βρουν το δίκιο τους, τότε τι να περιμένουμε από το σύνολο της κοινωνίας, από το πολιτικό σύστημα και τους θεσμούς;
Και βέβαια όλοι θα έπρεπε να καταλάβουμε, στοιχειωδώς, ποιος είναι ο πιο ευνοημένος από την τωρινή την φαγωμάρα μας σε όλα τα επίπεδα. Αλλά, δεν… διότι είμαστε και… αστοιχείωτοι!!!
Μήπως τελικά είμαστε όλοι ΣΥΡΙΖΑ;
