Μα τι γίνεται εκεί στο ΠΑΣΟΚ βρήκαν πόρτα ανοικτή κι άρχισαν να μπαίνουν οι υποψήφιοι πρόεδροι ο ένας μετά τον άλλο;
Μέχρι στιγμής έχουμε πέρα από το Νίκο Ανδρουλάκη, Χάρη Δούκα, Παύλο Γερουλάνο, Μιλένα Αποστολάκη, Μιχάλη Κατρίνη ενώ ακούμε και για Νάντια Γιαννακοπούλου και Άννα Διαμαντοπούλου, χωρίς να αποκλείονται κι άλλοι δελφίνοι.
Μωρέ μπράβο φιλοδοξίες για αρχηγιλίκι, στο τέλος όπως πάνε θα είναι όλοι υποψήφιοι και δεν θα μείνουν από την άλλη πλευρά ψηφοφόροι.
Και βέβαια όλοι αυτοί θα αρχίσουν να εκτοξεύουν βέλη ο ένας σε βάρος του άλλου, να ασκούν κριτική, να βλέπουν λάθη κι άντε μετά να το μαζέψεις όταν ένας εξ αυτών αναδειχθεί αρχηγός.
Δεν ξέρουμε αν όλοι αυτοί βλέπουν τη σημαντική φθορά της ΝΔ και τον αλληλοσπαραγμό στο ΣΥΡΙΖΑ και μυρίζονται εξουσία γι αυτό και κάνουν ουρά για να κάτσουν στο «θρόνο».
Εκείνο που μοιάζει σίγουρο είναι πως από τη στιγμή που έχουμε κατάρρευση ιδεολογικών συνόρων ανάμεσα στα περισσότερα κόμματα η εξουσία γίνεται δύσκολη υπόθεση.
Η ΝΔ προσπαθεί να πλησιάσει το κέντρο, η Αριστερά έχει χάσει τον αριστερό βηματισμό της και ψάχνει κι εκείνη το κέντρο, τα κόμματα που κανονικά έπρεπε να είναι στο κέντρο σπρώχνουν και σπρώχνονται γιατί βλέπουν συνωστισμό και ο λαός από την άλλη δε βλέπει κανένα να ξεχωρίζει και να του δίνει καλούς λόγους για να ψηφίσει.
Οπότε καλός επικοινωνιακά καταρτισμένος αρχηγός και μια επιτυχημένη διαφοροποίηση προτάσεων που θα φτάσουν εκεί που πρέπει, μοιάζει να είναι η συνταγή της επιτυχίας.
Και φυσικά πίσω απ αυτήν σημαντική παράμετρος η ενότητα του κόμματος και η στήριξη του αρχηγού.
Ιδού λοιπόν πεδίον δόξης λαμπρόν και για το ΠΑΣΟΚ και για τη ΝΔ και για το ΣΥΡΙΖΑ.
Θα το πιάσουν το νόημα ή θα φθάσουμε πάλι στις εκλογές και θα ψηφίσουμε άλλοι με βαριά καρδιά κι άλλοι θα κρατηθούμε μακριά από τις κάλπες;
