Ο Αλέξης Τσίπρας και ο ΣΥΡΙΖΑ που διαμόρφωσε, σε μεγάλο βαθμό μόνος του με μια μικρή ομάδα έμπιστων στελεχών, θα κριθούν από την ιστορία…
Η εντύπωση μου είναι πως η ιστορία θα δείξει πολύ μεγαλύτερη συμπάθεια στο πρόσωπο του από ότι μεγάλο τμήμα της κοινής γνώμης που έχει δαιμονοποιήσει τον Τσίπρα και τις πολιτικές που εφάρμοσε.
Θύμα και ο ίδιος μιας εμμονικής επιδίωξης της κυβερνητικής εξουσίας από ένα μεγάλο κομμάτι της αριστεράς/κεντροαριστεράς, θεώρησε πως σκοπός του κόμματος του είναι η πάση θυσία διαχείρηση της μνημονιακής λαίλαπας χωρίς να εξασφαλίσει τις μίνιμουμ προϋποθέσεις για κάτι τέτοιο.
Δηλαδή μια διαχείριση αντάξια της αριστεράς, μια διαχείριση υπέρ των υποτελών τάξεων.
Το κυριότερο έδωσε δίκιο σε όσους ισχυρίζονται πως “όλοι ίδιοι είναι” και πως “δεν υπάρχει εναλλακτικός δρόμος”.
Τελοσπάντων ας ελπίσουμε πως η παραίτηση του θα ανοίξει δρόμους για μια κουβέντα πέρα από “εκλογικούς ορίζοντες” γιατί η ήττα της 25ης Ιουνίου δεν αφορά μόνο τον ΣΥΡΙΖΑ αλλά όλη την αριστερά.
