Αναπληρωτές και νεοδιόριστοι εκπαιδευτικοί σε ρόλους που θυμίζουν ταινίες του παλιού ελληνικού κινηματογράφου. Έξοδα, ενοχές και ένα κράτος… κομπάρσος!!! Μια συσχέτιση του παλιού ελληνικού κινηματογράφου με τους αναπληρωτές και νεοδιόριστους…
Πρώτη Πράξη: «Το Ξύλο Βγήκε από τον Παράδεισο… του Διορισμού»
Η ιστορία ξεκινά κάπου στο Ηράκλειο, με μια καθηγήτρια που άφησε πίσω της μια ολόκληρη ζωή: παιδιά σε κρίσιμη ηλικία, έναν σύζυγο σε άλλη γωνιά της Ελλάδας και ένα μικρότερο παιδί που ακόμη ψάχνει τη «μαμά» του στο σπίτι.
Κι όλα αυτά για μια πολυπόθητη θέση στο εκπαιδευτικό σύστημα.
Όπως ο Δημήτρης Παπαμιχαήλ στο «Το ξύλο βγήκε από τον παράδεισο», που ενσάρκωσε τον καθηγητή σε ένα σχολείο θηλέων, έτσι και η καθηγήτρια προσπαθεί να επιβάλει την τάξη σε ένα νέο περιβάλλον. Όμως, εδώ δεν έχει απέναντί της άτακτες μαθήτριες, αλλά έναν προϋπολογισμό που δεν βγαίνει, έναν σύζυγο σε βιντεοκλήση και την αγωνία αν τα παιδιά της που δίνουν πανελλήνιες θα τα καταφέρουν χωρίς εκείνη δίπλα τους.
Δεύτερη Πράξη: «Λατέρνα, Φτώχεια και… Εκπαίδευση»
Ας μην κοροϊδευόμαστε: η ταινία αυτή θα μπορούσε κάλλιστα να τιτλοφορείται «Λατέρνα, φτώχεια και φιλότιμο». Το υπουργείο Παιδείας φαίνεται να στέλνει καθηγητές και δασκάλους σε κάθε γωνιά της χώρας με την ίδια φιλοσοφία που ο Βασίλης Αυλωνίτης και ο Μίμης Φωτόπουλος περιφέρονταν με τη λατέρνα τους: «Ό,τι βρέξει, ας κατεβάσει».
Η καθηγήτρια αναρωτιέται: «Γιατί το Υπουργείο δε φροντίζει τουλάχιστον τις πιο ευαίσθητες περιπτώσεις; Δεν θα έπρεπε να υπάρχει ένα πλαίσιο για τις μητέρες που αφήνουν τα παιδιά τους πίσω; Ένα μικρό υποστηρικτικό δίχτυ, έστω σαν το ντεκόρ μιας παλιάς ελληνικής ταινίας;»
Τρίτη Πράξη: «Η Κάλπικη Λίρα… του Εκπαιδευτικού Μισθού»
Μια βαλίτσα, ένα ενοίκιο που θυμίζει τιμές Μυκόνου και ένας μισθός που εξαφανίζεται πριν τελειώσει ο μήνας. Η καθηγήτρια, σαν άλλος Ορέστης Μακρής στον ρόλο του φτωχού βιοπαλαιστή, μπορεί να φωνάζει μπροστά στον καθρέφτη: «Σπίτι δεν έχω, ζωή δεν έχω!»
Και την ίδια στιγμή, τα ενοίκια στην Κρήτη εκτοξεύονται σαν τον Σπύρο Καλογήρου που καταριέται «Ουαί κι αλίμονο!» σε κάθε ταινία.
Φινάλε: «Υπάρχει Υπουργείο στον Ορίζοντα;»
Σε μια κωμικοτραγική ανατροπή, το Υπουργείο Παιδείας εμφανίζεται στο τελευταίο πλάνο, όπως οι «από μηχανής θεοί» στις αρχαίες τραγωδίες. Όμως, αντί για λύση, ψιθυρίζει κάτι αόριστο για «ανάγκες του εκπαιδευτικού συστήματος» και εξαφανίζεται πίσω από τη βαριά κουρτίνα του γραφειοκρατικού παρασκηνίου.
Η καθηγήτρια, όπως η Μάρω Κοντού στο «Η δε γυνή να φοβήται τον άνδρα», θα μπορούσε να απαντήσει: «Αντωνάκη μου, δεν είναι ζωή αυτή!»
Επίλογος: «Το Σενάριο Μπορεί να Ξαναγραφτεί»
Η ιστορία της καθηγήτριας στο Ηράκλειο δεν είναι μοναδική. Είναι απλώς μια ακόμη σκηνή σε ένα διαχρονικό κοινωνικό δράμα.
Το Υπουργείο Παιδείας καλείται να εγκαταλείψει τον ρόλο του κομπάρσου και να αναλάβει, επιτέλους, πρωταγωνιστικό ρόλο.
Γιατί οι εκπαιδευτικοί δεν είναι ήρωες από ταινίες – είναι άνθρωποι με πραγματικές ανάγκες, οικογένειες και ψυχικές αντοχές που δεν είναι ανεξάντλητες.
Και όπως εύστοχα είχε ρωτήσει ο Διονύσης Παπαγιαννόπουλος στην ταινία «Δεσποινίς Διευθυντής»: «Γιατί πιανόσαστε ρε παιδιά;»
Ίσως είναι καιρός το Υπουργείο να σταματήσει να πιάνεται αμήχανο και να δώσει λύσεις σε αυτό το διαχρονικό αδιέξοδο.
Και όχι προφανώς λύση για το εκπαιδευτικό μας σύστημα δεν αποτελεί σε καμία περίπτωση το… πρότζεκτ των… Δημόσιων Ωνάσειων Σχολείων!!!
