Γενικά η πολιτική αποτελεί μια δύσκολη εξίσωση με πολλές μεταβλητές… πλέον όμως υπάρχει και μια σταθερά… και αυτή είναι ότι το σύστημα Μητσοτάκη τελείωσε!!!
Σε γενικές γραμμές καλό είναι να αποφεύγουμε απόλυτες εκφράσεις και συμπεράσματα, ειδικά δε σε ένα χώρο τόσο μεταβλητό όπως η πολιτική. Ωστόσο, πλέον θα πρέπει να θεωρούμε ως μια βεβαιότητα ότι το σύστημα Μητσοτάκη τελείωσε ή έστω τελειώνει σιγά – σιγά.
Μετά από την βροχή των αποκαλύψεων για το σκάνδαλο των υποκλοπών – παρακολουθήσεων ακόμα και από φιλικά προς την κυβέρνηση, αλλά και το ίδιο το περιβάλλον Μητσοτάκη, έντυπα (ΒΗΜΑ, ΤΑ ΝΕΑ) ο πρωθυπουργός έχει βρεθεί σε μια αντικειμενικά εξαιρετικά δύσκολη θέση και μια πορεία που οδηγεί στον απόλυτο κατήφορο. Είναι αυτή η κατάσταση αναστρέψιμη; Πολύ δύσκολα πλέον…
Λίγοι Πρωθυπουργοί κλήθηκαν στο παρελθόν να αντιμετωπίσουν μια τόσο δύσκολη κατάσταση, αδιέξοδη θα έλεγα. Επειδή όμως στην πολιτική ποτέ δεν πρέπει να λέμε ποτέ και ποτέ δεν θα πρέπει να είμαστε εντελώς αφοριστικοί και απόλυτοι, να δεχτώ απλά την δυσκολία της κατάστασης χωρίς να θεωρήσω πως αυτή είναι εντελώς αδιέξοδη. Μπορεί να αντιμετωπιστεί αυτή η “δυσκολία” λοιπόν;
Μιας και το σύστημα Μητσοτάκη λειτουργεί με όρους επικοινωνίας και όχι ουσίας θα μπορούσε να πει κανείς ότι ακόμα και χωρίς τα μίντια του group Μαρινάκη θα μπορούσε ο Μητσοτάκης να έβγαινε από αυτό το αδιέξοδο, όχι όμως χωρίς ένα τεράστιο πολιτικό κόστος.
Το βασικό ζήτημα – συνθήκη που περιπλέκει την κατάσταση ωστόσο είναι ότι το σκάνδαλο των υποκλοπών – παρακολουθήσεων δεν λειτουργεί ως το κύριο πρόβλημα που προκαλεί την φθορά στο Μαξίμου. Αλλά είναι το “πρόβλημα” που έρχεται να “κάτσει” πάνω σε μια συνολικά κακή εικόνα – κατάσταση για την κυβέρνηση και να λειτουργήσει πλέον πολλαπλασιαστικά.
Το σκάνδαλο των υποκλοπών – παρακολουθήσεων είναι ζήτημα δημοκρατίας; Ναι, ξεκάθαρα είναι. Δείχνει την σαπίλα στην οποία έχει περιέλθει η κυβέρνηση και κυρίως το κλειστό σύστημα Μαξίμου και ο ίδιος ο Μητσοτάκης; Ξεκάθαρα ναι.
Είναι όμως και το ζήτημα που από μόνο του θα κρίνει τις εκλογές; Ξεκάθαρα όχι. Διότι κακά τα ψέματα κύριοι ο Έλληνας ψηφοφόρος -κακώς βέβαια- δεν ενδιαφέρεται για τέτοια μεγάλα και σοβαρά ζητήματα δημοκρατίας.
Ο Έλληνας ψηφοφόρος στην πλειοψηφία του επιλέγει με βάση την τσέπη του και μόνο. Είτε αυτό μας αρέσει, είτε όχι. Έτσι ήταν και έτσι θα συνεχίσει να είναι.
Οπότε έτσι όπως και στην προηγούμενη κυβέρνηση το γνωστό “μακεδονικό” ζήτημα ήρθε να λειτουργήσει πολλαπλασιαστικά έτσι και τώρα οι υποκλοπές θα λειτουργήσουν με τον ίδιο ακριβώς τρόπο.
Η προηγούμενη κυβέρνηση έπεσε από το μακεδονικό; Μάλλον όχι. Έπεσε εξαιτίας της “αφαίμαξης” της “μεσαίας” τάξης αλλά και λόγω μιας συνολικά ερασιτεχνικής αντιμετώπισης σοβαρών ζητημάτων. Έκανε ζημιά όμως το “Μακεδονικό”; Σαφώς και έκανε γιατί λειτούργησε πολλαπλασιαστικά και έτσι ο κόσμος βρήκε κάτι ξεκάθαρο για να ξεσπάσει απέναντι στην τότε κυβέρνηση.
Είναι τώρα η υπόθεση των υποκλοπών ικανό ζήτημα για να λειτουργήσει τόσο πολλαπλασιαστικά όπως λειτούργησε το μακεδονικό και να φέρει την μη αναστρέψιμη φθορά στην Νέα Δημοκρατία και τον ίδιο τον Μητσοτάκη; Χμ αυτό δεν θα απαντηθεί από το ίδιο το ζήτημα των υποκλοπών αλλά μάλλον από το ζήτημα της ακρίβειας. Οι υποκλοπές ναι είναι σίγουρα ένα… “big” θέμα, αλλά το πόσο… “big” είναι αυτό είναι κάτι που θα εξαρτηθεί από την ακρίβεια.
Στο κοινωνικό πεδίο λοιπόν το νούμερο ένα ζήτημα είναι η ακρίβεια που ροκανίζει την αγοραστική δύναμη των εργαζομένων και αδειάζει τις τσέπες. Και ξέρετε… οι ψηφοφόροι με τις άδειες τσέπες δεν “παίζουν” καλά στις κάλπες.
- Και πως αντιμετωπίζει την ακρίβεια η κυβέρνηση;
Επιδοτώντας ουσιαστικά την… κερδοσκοπία – αισχροκέρδεια, υπονομεύοντας παράλληλα και την όποια δημοσιονομική προοπτική της χώρας, μιας και απλά μοιράζει επιδόματα και “άκυρα” pass χωρίς καν να αγγίζει τη ρίζα της ακρίβειας, δηλαδή τις πρακτικές των καρτέλ. Είτε μιλάμε για σούπερμαρκετ, είτε μιλάμε για παρόχους ενέργειας, είτε για την αγορά των καυσίμων.
Η κυβέρνηση Μητσοτάκη πετάει δισεκατομμύρια κάθε μήνα αλλά οι τιμές συνεχίζουν την πορεία τους προς την ανηφόρα, την ίδια στιγμή που ο μισθός τελειώνει όλο κι πιο σύντομα μέσα στο μήνα.
Η δυσαρέσκεια που γεννάει η ακρίβεια, είναι ορατή πια ξεκάθαρα και στις δημοσκοπήσεις κι εκφράστηκε παράλληλα και με την μεγάλη συμμετοχή στην απεργιακή κινητοποίηση της 9ης Νοεμβρίου. Είναι ακριβώς αυτή η δυσαρέσκεια που καθιστά ευάλωτη την κυβέρνηση, δημιουργεί νέους όρους για το πολιτικό παιχνίδι και μετατρέπει τις συγκρούσεις της ελίτ σε υπαρξιακή απειλή για το σύστημα Μητσοτάκη.
Ακρίβεια και υποκλοπές όμως είναι τα φανερά ζητήματα που λειτουργούν συνδυαστικά και πολλαπλασιαστικά το ένα για το άλλο. Είναι αυτά που βλέπει η “πεθερά”. Υπάρχουν όμως 2 ακόμα που η πεθερά δεν τα βλέπει αλλά υπάρχουν και κάνουν και αυτά μεγάλη ζημιά στο σύστημα Μητσοτάκη. Ποια είναι αυτά; Η αλαζονεία και η ισορροπία των “μηχανισμών”.
Ας ξεκινήσουμε από την ισορροπία των μηχανισμών. Ο βασικότερος λόγος που η Νέα Δημοκρατία κρατούσε τόσα χρόνια σταθερά ποσοστά ακόμα και στις δύσκολες για αυτήν εκλογικές μάχες ήταν ότι στήριζε τις δυνάμεις της στα πολιτικά τζάκια και τους βαρώνους αλλά και στους πανίσχυρους μηχανισμούς εξουσίας που είχε στήσει τόσα χρόνια. Οι περισσότεροι από αυτούς τους μηχανισμούς λειτουργούσαν υπογείως και σαφώς πιο διακριτικά από τους αντίστοιχους μηχανισμούς που επίσης είχε το ΠΑΣΟΚ, ως κόμμα εξουσίας. Και τώρα που βρίσκεται η φάση;
Να σας πω αμέσως… για να λειτουργήσει λοιπόν μια τέτοια φάση απαραίτητο συστατικό είναι η ισορροπία. Η ισορροπία ανάμεσα στους βαρώνους και τα πολιτικά τζάκια. Αλλά και η ισορροπία ανάμεσα στους μηχανισμούς για να λειτουργήσουν και αυτοί αρμονικά με στόχο βεβαίως – βεβαίως την κοινή μάσα. Τα “πόμολα” δηλαδή. Το αν έχουν απομείνει “πόμολα” δεν γνωρίζω.
Αυτό όμως που γνωρίζω σίγουρα είναι ότι… οι ισορροπίες τώρα πήγαν περίπατο και αυτό οφείλεται ξεκάθαρα στις αποκαλύψεις στην υπόθεση των υποκλοπών. Περισσότερη εξήγηση για αυτό νομίζω πως δεν χρειάζεται. Ο Μητσοτάκης αυτό το γνωρίζει πολύ καλά και το σύστημα του θα λειτουργήσει από δω και πέρα καθαρά με όρους αυτοσυντήρησης-επιβίωσης κυνηγώντας όσα περισσότερα “πόμολα” μπορεί να αρπάξει. Και εκεί είναι που θα “σπάσουν” οριστικά και οι μηχανισμοί της κοινής μάσας ή έστω θα προσπαθήσουν να βρουν μια λύση επιβίωσης για να μην χαθεί η μάσα. Λύση στην οποία βέβαια δεν θα έχει κανέναν απολύτως ρόλο οποιοσδήποτε σχετίζεται με το κλειστό σύστημα Μητσοτάκη.
Οπότε εδώ πλέον δεν μιλάμε απλά για μια εκλογική φθορά που θα έφερνε στην κυβέρνηση η ακρίβεια από μόνη της. Αλλά μιλάμε πλέον ξεκάθαρα και για μια δομική φθορά στο ίδιο το κόμμα της Νέας Δημοκρατίας λόγω της υπόθεσης των υποκλοπών. Τόσο η εκλογική φθορά, όσο και η δομική φθορά οδηγούν σε ένα και μόνο συμπέρασμα, στο… Μητσοτάκης τέλος!!!
Και έπειτα είναι και η… αλαζονεία. Η αλαζονεία αποτελεί δομικό χαρακτηριστικό της εξουσίας. Στην περίπτωση όμως του συστήματος Μητσοτάκη η αλαζονεία ξεπέρασε κάθε όριο και κάθε προηγούμενο.
Μεθυσμένοι από τη δημοσκοπική υπεροχή, την πρωτοφανή στήριξη των ΜΜΕ και τις τεράστιες δημοσιονομικές δυνατότητες που έδωσε η πανδημία, οι μαθητευόμενοι μάγοι του Μαξίμου θεώρησαν ότι μπορούσαν να καθυποτάξουν στους πάντες: τους πολίτες, τον Τύπο, την αντιπολίτευση, την αγορά. Τα πάντα…
Νόμιζαν επίσης πως μπορούσαν να χειραγωγήσουν παίκτες και κέντρα τεράστιας οικονομικής κι επικοινωνιακής ισχύος. Και είχαν ασφαλώς και την αυταπάτη ότι θα μπορούσαν να δημιουργήσουν έναν τερατώδη παρακρατικό μηχανισμό ελέγχου χωρίς κανένας να τον πάρει χαμπάρι.
Και τώρα; Τώρα έπεσαν οι μάσκες. Μπήκαμε στην ώρα της… αλήθειας και των αποκαλύψεων.
Πίσω από τον υπέρκομψο γκόμενο του Μαξίμου αποκαλύπτεται πως υπήρχε απλά μια… κουτσομπόλα που κρυφάκουγε τους πάντες με το Predator. Και όλοι αυτοί που… “εξαπατήθηκαν” είναι σαφώς οργισμένοι, αλλά είναι και ικανοί και έχουν και την δύναμη επίσης για να μετατρέψουν την οργή τους σε πολιτικό μέγεθος.
Στο δια ταύτα… υπάρχει τεράστια οργή στην κορυφή, υπάρχει τεράστια δυσαρέσκεια στην βάση και στην ίδια την κοινωνία… οπότε δεν βλέπω να υπάρχει κάποια ομαλή διέξοδος για τον ίδιο τον Μητσοτάκη και το θλιβερό του σύστημα απ’ όλο αυτό.
Ο Βασιλιάς είναι γυμνός και τα… “συμφέροντα” θα τον θυσιάσουν. Οπότε ναι… Μητσοτάκης τέλος!!!
Α και για να μην παρεξηγούμαστε… το “Μητσοτάκης τέλος” δεν σημαίνει απαραίτητα και το τέλος της κυβέρνησης της Νέας Δημοκρατίας. Εντάξει, με έναν σχετικό επαναπροσδιορισμό των μηχανισμών, ένα σχετικό ξέπλυμα από τα πάντα πρόθυμα ΜΜΕ (είναι πολλά τα λεφτά άλλωστε) η Νέα Δημοκρατία (μαζί με το ΠΑΣΟΚ ή τον Βελόπουλο) ξανά προς την δόξα θα τραβήξει. Είναι και πολλά τα “πόμολα” που έρχονται από το Ταμείο Ανάκαμψης.
Το λέμε αυτό για τον ΣΥΡΙΖΑ που έχει την αυταπάτη ότι εν έτη 2022 ή 2023 θα μπορέσει να επανέλθει στην καρέκλα της εξουσίας μόνο με την τακτική του ώριμου φρούτου. Σύντροφοι… αυτή η τακτική λειτουργεί μόνο σε κόμματα εξουσίας και όχι τόσο σε κόμματα αντίδρασης.
Άντε και καλή μας τύχη… pop corn μην ξεχάσετε να πάρετε… τώρα αρχίζουν τα ωραία!!! Άντε να ανάψει το κέφι να ζεσταθούμε και λίγο…
