Το πρόβλημα δεν είναι οι εκπαιδευτικοί, είναι η αδιαφορία του κράτους και η απροθυμία της κοινωνίας να απαιτήσει ένα καλύτερο εκπαιδευτικό σύστημα…
Το επάγγελμα του εκπαιδευτικού στην Ελλάδα έχει φτάσει σε τραγικό σημείο απαξίωσης από κάθε πλευρά.
Από πού να το πιάσεις;
Από τους μισθούς που δεν φτάνουν ούτε για τα βασικά, τους αναπληρωτές που γίνονται “γυρολόγοι” σε κάθε γωνιά της χώρας με μια βαλίτσα στο χέρι, ή από το γεγονός ότι οι περισσότεροι δε βρίσκουν καν στέγη, γιατί τα σπίτια έχουν γίνει Airbnb;
Και παράλληλα, υπάρχει μια ολόκληρη στρατιά από “ξερόλες” που αντί να κατανοούν τα προβλήματα, πετάνε το κλασικό «αν δε θέλανε, ας μη γινόντουσαν εκπαιδευτικοί».
Αλήθεια τώρα;
Δηλαδή, με αυτή τη λογική, στο τέλος θα μείνουμε με άδεια σχολεία και με μαθητές χωρίς δασκάλους.
Κι ας μιλήσουμε για τις συγχωνεύσεις σχολείων.
Γιατί στοιβάζουμε 30 παιδιά σε αίθουσες-κλουβιά, πολλές από τις οποίες είναι πρόχειρα κατασκευασμένες με γυψοσανίδες;
Πολλές φορές, δεν υπάρχει καν φυσικός φωτισμός, με τα παράθυρα να λείπουν από την εξίσωση.
- Γιατί οι «ξερόλες» δεν αναρωτιούνται για αυτά;
- Γιατί δεν ξεσηκώνονται όταν βλέπουν τα παιδιά τους να εκπαιδεύονται σε τέτοιες συνθήκες;
Η απάντηση είναι απλή: είναι πολύ πιο εύκολο να κατηγορούν τους εκπαιδευτικούς – την “εύκολη λεία” – παρά να τα βάλουν με το σύστημα που πραγματικά φέρει την ευθύνη.
Το πρόβλημα δεν είναι οι εκπαιδευτικοί, είναι η αδιαφορία του κράτους και η απροθυμία της κοινωνίας να απαιτήσει ένα καλύτερο εκπαιδευτικό σύστημα.
Αλλά με το να πετάμε την ευθύνη στους εκπαιδευτικούς, απλά συνεχίζουμε να θάβουμε τα θεμέλια του μέλλοντός μας.
Φωτογραφία: Σκίτσο του Γιάννη Δερμέντζογλου
