Η δικαιοσύνη αποτελούσε από τον μεσαίωνα μέχρι και σήμερα, ένα συστημικό αμυντικό μηχανισμό έτοιμο να εξυπηρετήσει αυτό που βολεύει το σύστημα…
Προτού ξεδιπλώσω τις σκέψεις μου στις επόμενες γραμμές και χωρίς καμία νομική γνώση αλλά με μόνο γνώμονα αυτά που διαβάζω, πιστεύω κι εγώ προσωπικά ότι μιλάμε για έγκλημα και εύχομαι μέσα από τη καρδιά μου να αποδοθεί δικαιοσύνη με ποινές αντάξιες του εγκλήματος που πιθανά διαπράχθηκε. Από εκεί και πέρα με την κλήτευση του εισαγγελέα Αντώνη Ελευθεριάνου, είδαμε, ότι πάντα βλέπουμε σε αυτές τις περιπτώσεις.
Οργή και μίσος να ξεχειλίζει από τον λαό. Επίθεση στην κατοικία της, ευχές για επαναφορά της θανατικής ποινής, και έναν όχλο έτοιμο να πάρει το νόμο στα χέρια του.
Θα μου πεις βέβαια.. όταν μιλάμε για δικαιοσύνη που βρίσκει ελαφρυντικά στον εκάστοτε Κορκονέα που σκοτώνει δεκαπεντάχρονα, ενώ ταυτόχρονα δικάζει σε 44 χρόνια άλλους που έχουν διαπράξει μονάχα ληστείες απλά επειδή ανήκουν σε αντιεξουσιαστικά κινήματα, τότε εύκολα καταλαβαίνει κανείς ότι η δικαιοσύνη αποτελούσε από τον μεσαίωνα μέχρι και σήμερα ένα συστημικό αμυντικό μηχανισμό έτοιμο να εξυπηρετήσει αυτό που βολεύει το σύστημα.
Περιπτώσεις πολιτικών που κατηγορήθηκαν μέχρι και για παιδεραστία να μένουν στο ράφι, μάρτυρες συγκεκριμένης υπόθεσης που πεθαίνουν ο ένας πίσω απ τον άλλο να μην ερευνώνται ουσιαστικά και άλλα πολλά.
Με απλά λόγια, εύκολα χάνει ο λαός την εμπιστοσύνη του και τον οδηγεί σε ακραίες αντιδράσεις θέλοντας να πάρει το νόμο στα χέρια του.
Παρόλα αυτά δικαιολογίες για τέτοιες αντιδράσεις δεν υπάρχουν και πρέπει να τις τελειώνουμε προτού αρχίσουν. Προτού γίνουν επικίνδυνες αλλά και επειδή υποτίθεται ότι ζούμε σε ένα δημοκρατικό (;) πολίτευμα και όχι στη ζούγκλα.
Δυστυχώς διψάμε ακόμα για “αίμα” κι ας φτάσαμε στο 2022. Δικάζουμε εμείς πριν τους δικαστές με ένα πληκτρολόγιο. Ζούμε για ανθρωποφαγία.
Από τον μεσαίωνα μέχρι και σήμερα (θα επαναλαμβάνομαι σε αυτό) για κάθε κατηγορούμενο υπάρχει το τεκμήριο της αθωότητας. Βασική αρχή της δικαιοσύνης.
Ποια δικαιοσύνη απαιτείς να λειτουργεί σωστά όμως όταν εσύ πρωτίστως που πας έξω από τη πόρτα του σπιτιού της κάθε Πισπιρίγκου, καταπατάς αυτό το αναφαίρετο δικαίωμα κάποιου πολίτη.
Ποια δικαιοσύνη απαιτείς να λειτουργεί σωστά όταν φτιάχνεις δικούς σου νόμους κατά το δοκούν και ανάλογα τη βαρύτητα του εγκλήματος;
Η δικαιοσύνη που ξέρεις ότι θα ξεπλύνει την αριστεία σου λόγω πρότερου έντιμου βίου, παρόλο που κλότσησες μέχρι θανάτου κάποιον “πρεζάκια”, “γκέι” Ζακ.
Ποια δικαιοσύνη απαιτείς να λειτουργεί σωστά όταν εύχεσαι για την επαναφορά της θανατικής ποινής;
Αλήθεια, πόσες και πόσες περιπτώσεις κακοδικίας έχουν υπάρξει, όπου αθώοι μπήκαν στη φυλακή ,ακόμα και με ισόβια δεσμά , που αποδείχθηκαν λάθος; Πόσοι Larry Griffin εκτελέστηκαν λανθασμένα που αποδείχθηκε η αθωότητα τους χρόνια μετά την εκτέλεση;
Αλλά ακόμα και αν ζητάς τον θάνατο ενός αποδεδειγμένα δολοφόνου, μήπως τελικά γίνεσαι το ίδιο με αυτόν;
“Το πλήθος γίνεται υποχείριο δημαγωγών και δρα υπό την επίδραση συγκινησιακής φόρτισης. Ο άνθρωπος της μάζας, άβουλος, παράλογος, ετεροκίνητος, χειραγωγούμενος και υποτακτικός, αισθάνεται ότι έχει σκεφτεί ο ίδιος αυτές τις ιδέες τις οποίες τυφλά και άκριτα ενστερνίζεται” είπε σε πρόσφατη συνέντευξη της η ψυχοθεραπεύετρια Μαρία Κολοκυθά.
Κλείνω το άρθρο με ευχή, να αποδοθεί δικαιοσύνη σε μια υπόθεση που έχει συνταράξει κάθε οντότητα που θέλει να ονομάζεται άνθρωπος.
