Αν προσπαθήσει κάποιος να αποκωδικοποιήσει το μυαλό του Πούτιν, έστω απλοϊκά, διαπιστώνει πως δεν είναι τόσο «παράλογο» το να θέλει τη συνέχεια του πολέμου…
Ας το δούμε λίγο λαϊκά το θέμα: Έχουμε έναν πρόεδρο που θέλει να κάνει πόλεμο σε μια χώρα που θεωρητικά του ανήκει, αφού την ελέγχει, αλλά πρακτικά έχει δικό της πολίτευμα, πρόεδρο και λοιπά.
Της επιτίθεται.
Σε δύο μήνες μέσα, δεν έχει καταφέρει να την κατακτήσει, αλλά έχει αρκετά οφέλη σε επίπεδο εδαφών.
Οι «κυρώσεις» της δύσης προς το παρών δεν τον αγγίζουν, αφού έχει πρωτοφανή υπερκέρδη από τις ανοδικές τάσεις των καυσίμων, ακόμα κι αν πουλά λιγότερο.
Η Ευρώπη δεν μπορεί να «ευθυγραμμιστεί» και κάθε κίνηση της είναι σπασμωδική και αργή.
Η Τουρκία, είναι «ναι μεν αλλά…» όμως πρόθυμη στην ουσία να βοηθήσει. Κι η Κίνα «τραβά το αυτί» μεν, χωρίς ωστόσο να επιβάλλεται.
Υποσημείωση: Κι όπου πας κρατάς μαζί σου το βαλιτσάκι με το κουμπί για τα πυρηνικά.
Σε μια τέτοια συνθήκη, τι θεωρείς πως μπορείς να χάσεις από έναν τέτοιο πόλεμο;
