Το να «βολεύεται» ο μεγαλύτερος δήμος της Κρήτης σε ημίμετρα στο θέμα της σχολικής στέγης δεν είναι κάτι που θα έπρεπε να μας προβληματίζει ως κοινωνία;
Το τελευταίο διάστημα έχει ανοίξει ένας μεγάλος διάλογος για τη σχολική στέγη στο Ηράκλειο. Στο πλαίσιο του οποίου, υπάρχουν γονείς κι εκπαιδευτικοί που «διαξιφίζονται» για το ποιος θα πάρει πρώτος θέση σε προκατασκευασμένες αίθουσες, υπάρχουν διευθυντές που βάζουν «βέτο» τα οποία αναιρούν και αντιδήμαρχοι που πασχίζουν να βρουν μια λύση πρακτική, αλλά και συνάμα … πολιτική, διότι οι εκλογές δεν είναι και τόσο μακριά.
Σ’ αυτό το πλαίσιο, «εξυπηρετεί» μία συνθήκη κατά την οποία, μαθητές – χωρίς να έχει τελειώσει η πανδημία – θα κάνουν μάθημα σε έναν χώρο περιορισμένο, υπό τους ήχους κομπρεσέρ, σφυριών και όλων των … αξεσουάρ μιας οικοδομής.
Που ασφαλώς θα έχει και όλες τις παθογένειες της οικοδομής, όπως σκόνη, επικίνδυνα σημεία, εκτεθειμένα υλικά, πιθανή εκδήλωση αλλεργιών κι όλα τα συναφή που προκύπτουν από μια οικοδομή. Κι αυτό είναι … αποδεκτό δεδομένων των συνθηκών.
Αυτά μάλιστα συμβαίνουν, ενώ στην εξίσωση δεν έχει καν τεθεί το ζήτημα, με ποιους εκπαιδευτικούς θα κάνουν αυτά τα παιδιά μάθημα και πώς θα μπορέσουν να «επιβιώσουν» σε ένα τέτοιο περιβάλλον από τις 8.00 το πρωί έως τις 5.30 το απόγευμα, αφού η κυβέρνηση έχει θεσπίσει για τη φετινή χρονιά το νέο ολοήμερο σχολείο.
Ασφαλώς δεν λέει κανείς πως οι σεισμοί και οι καταστάσεις που έφεραν, ήταν κάτι που μπορούσε να προβλεφθεί.
Όμως το να «βολεύεται» ο μεγαλύτερος δήμος της Κρήτης σε ημίμετρα, τα οποία γενικά και διαχρονικά ακολουθούνται από το Υπουργείο Παιδείας, δεν είναι κάτι που θα έπρεπε να μας προβληματίζει ως κοινωνία πλέον, ουσιαστικά;
Είναι η Παιδεία των παιδιών μας στο κάτω – κάτω.
