Αυτή η ιστορία με τις ανανεώσιμες πηγές ενέργειας εν γένει, θυμίζει λίγο από … Γκιωνάκη στο κλασικό έργο «Της κακομοίρας». «Λιγνίτη δε θέτε, ανεμογεννήτριες δε θέτε, υβριδικά δε θέτε, τι θέτε;»…
Κάπως έτσι απαντώνται πολλές αιτιάσεις των αντιδρούντων και αντιφρονούντων, χωρίς σαφώς να δίνονται ξεκάθαρες και πειστικές απαντήσεις.
Τα δεδομένα όμως είναι πολύ συγκεκριμένα. Το 84% της ενέργειας που χρησιμοποιεί η Ελλάδα είναι εισαγόμενο. Από αυτό, ένα ποσοστό της τάξεως του 60% προέρχεται από φυσικό αέριο. Κι από αυτό, το μεγαλύτερο ποσοστό προέρχεται από τη Ρωσία, δηλαδή πρακτικά σύντομα από πουθενά.
Αν στην εξίσωση μπει και το γεγονός πως η Ευρωπαϊκή Ένωση σχεδιάζει την πλήρη απεξάρτηση της από τη Ρωσία ως το 2027, σημαίνει ότι το «μέλλον» της ενέργειας, προέρχεται είτε από ανανεώσιμες πηγές, είτε από νέες διασυνδέσεις.
Με δεδομένο όμως, ότι όσοι αντιδρούν δεν θέλουν να υπάρχει αρνητικό περιβαλλοντικό αποτύπωμα, δεν θέλουν να υπάρχει καμία επιβάρυνση του φυσικού περιβάλλοντος, δεν θέλουν να διαταραχθούν οικοσυστήματα και γενικώς δεν θέλουν, τι μένει;
Ιδέα! Να μετατρέψουμε την Ελλάδα σε ένα απέραντο σκηνικό με πίστες Survivor και να μετοικήσουμε κάπου άλλου, που οι ανεμογεννήτριες είναι κρυμμένες επιμελώς, το αέριο έρχεται απ’ ευθείας από πίδακες μέσα στα σπίτια και κανείς δεν εξαρτάται από κανένα.
Πώς τη λένε αυτή τη μαγική χώρα είπαμε;
