Και ενώ στον μικρόκοσμο του ΣΥΡΙΖΑ-ΠΣ εκδηλώνονται εκφυλιστικά φαινόμενα στα όρια μιας αυτοκαταστροφικής μανίας, στην Θεσσαλία πάλι τους απασχολούν πιο γήινα, πιο πεζά θέματα…
Πότε θα φύγουν τα νερά, πότε θα μπορέσουν να ξαναστήσουν τα σπιτικά τους, πότε θα αποκατασταθούν οι παραγωγικές τους ασχολίες, πότε θα επιστρέψει η περίφημη “κανονικότητα”.
Ένα από τα θέματα που ήρθαν στην επικαιρότητα με αφορμή τις πρόσφατες πλημμύρες ήταν και η αναγεννημένη λίμνη Κάρλα που απείλησε τα γύρω της χωριά.
Όχι γιατί το θέλει αλλά γιατί τα έργα που είχαν σχεδιασθεί για τέτοιες περιστάσεις είτε δεν κατασκευάστηκαν ποτέ, είτε δεν λειτουργούν, όπως καταγγέλει το Πανελλήνιο Δίκτυο Οικολογικών Οργανώσεων. Σύμφωνα με την καταγγελία του “δικτύου” τα έργα για την Κάρλα κόστισαν 245 εκ. ευρώ και στη συνέχεια εγκαταλείφθηκαν χωρίς συντήρηση και φροντίδα.
Για παράδειγμα 14000 δενδρύλλια που είχαν φυτευθεί γύρω από την λίμνη αφέθηκαν απότιστα να ξεραθούν(!).
Επανέρχεται έτσι η συζήτηση για την διαχείρηση των υδάτινων πόρων στο θεσσαλικό κάμπο, δικαιώνοντας όσους είχαμε από τότε-τέλη δεκαετίας ’80-αντιταχθεί στην εκτροπή του Αχελώου, στην εκτροπή της λογικής.
Ένα από τα βασικά επιχειρήματα ενάντια στην εκτροπή ήταν και η ύπαρξη ικανών υδάτινων πόρων στη Θεσσαλία πολλές φορές παραπάνω από ικανών.
Από τότε οι προτάσεις των οικολόγων περιλάμβαναν την κατασκευή αρκετών φραγμάτων στους ορεινούς όγκους που περιβάλλουν την Θεσσαλία, πράγμα που θα επέτρεπε και την αποταμίευση νερού, αλλά και τον σχετικό περιορισμό των πλημμυρικών φαινομένων.
Λυπάται κανείς να διαπιστώνει πως 35 χρόνια μετά τα βασικά προβλήματα της περιοχής “λιμνάζουν” άλυτα, με σημαντική ευθύνη και των τοπικών κοινωνιών που “μαγεύτηκαν” από τις υποσχέσεις για ένα αγροτικό El Dorado, βασισμένο στην σπάταλη χρήση των υδάτινων πόρων για την παραγωγή αγροτικών προϊόντων, όπως το βαμβάκι, προϊόντων στα οποία η χώρα μας δεν διαθέτει συγκριτικά πλεονεκτήματα, αντίθετα με άλλες καλλιέργειες λιγότερο απαιτητικές σε νερό.
