Ορφανός από πατέρα δεν ένιωσε ποτέ ο Νίκος, αυτά τα δύσκολα μεταπολεμικά χρόνια, μόνο καμιά φορά κούρνιαζαν τα πεινασμένα μάτια του, δίπλα στην παρασιά, ορφανά …από ένα θαύμα Χριστουγέννων!!!
Ορφανό ήταν από τα έξι χρόνια του το μικρό Νικολιό. Οι Γερμανοί είχαν εκτελέσει τον πατέρα του μαζί με άλλους άνδρες από το χωριό. Κι όμως αυτή η λέξη “ορφανό” ποτέ δεν τον πόνεσε. Ίσως γιατί κι άλλα παιδιά του χωριού είχαν την ίδια τύχη του σκοτωμένου πατέρα σ’ ένα πόλεμο που δεν είχε ξεφτίσει ακόμα. Ίσως γιατί το σπίτι του ήταν πάντα γεμάτο παιδιά και ανθρώπους, γεμάτο ζήση.
Έξι παιδιά είχε η κυρία Ειρήνη η μάνα του.
Και οι δύο αυτοί λόγοι ξορκίζουν την μοναξιά των επιθέτων και του ανθρώπου.
Μόνος και ορφανός δεν ένιωσε ποτέ.
Μονάχα αυτή την ημέρα της Πρωτοχρονιάς την ώρα που είχε τελειώσει ο παπάς την ψαλμωδία και ευχόταν “Καλή Χρονιά” στους συγχωριανούς του, ένιωσε να καταπίνει την ορφάνια του και να πονάει συθέμελα το δεκάχρονο κορμί του.
Κανείς δεν θα έπαιρνε για ποδαρικό στο σπίτι του ένα “ορφανό “. Δεν θα ήταν καλό το ριζικό του σπιτιού εάν περπατούσε το κατώφλι του παιδί χωρίς κύρη, έτσι του είχε πει η μάνα.
Κούμπωσε το φθαρμένο του παλτό με το ένα κουμπί που του είχε απομείνει και έφυγε τρέχοντας από την εκκλησία, πριν προλάβει να τον απορρίψει κανείς.
Πήγε στον φίλο του τον Τηλέμαχο, τον βράχο που ακουμπούσε την παιδικότητα του.
-Πεινάω Νίκο, πήρες αντίδωρο από την εκκλησία; τον ρώτησε ο Τηλέμαχος όταν τον είδε να τρέχει προς το μέρος του.
-Δεν πρόκαμα, είπε ο Νίκος και έψαξε στις τσέπες του παλιού του παλτού.
Κάτι θα είχε μείνει από χθες που έλεγαν τα κάλαντα της Πρωτοχρονιάς.
-Να, πάρε ένα καρύδι και ένα μύγδαλο και πάμε να βρούμε χαρούπια και βελάνια.
Αυτά τα βελάνια πόσο άρεσαν στον Νίκο! Ήταν η λιχουδιά που έβρισκε σε αφθονία στη ορεινή φύση του χωριού του.
Τίποτα δεν του έλειπε του Νίκου.
Τίποτα από αυτά που γνώριζε δεν του έλειπε.Το παιχνίδι, οι θησαυροί της φύσης, οι άνθρωποι!
Ίσως, μόνο ο πατέρας του, μα κι εκείνον δεν τον γνώρισε καλά καλά, δεν πρόλαβε να του λείψει.
Μήτε το χριστουγεννιάτικο δέντρο του έλειπε αυτές τις ημέρες γιατί δεν το είχε δει ούτε σε φωτογραφία.
Μήτε τα γλυκά των Χριστουγέννων είχε γευτεί ο παιδικός του ουρανίσκος.
Όσο για τα δώρα, δώρο ήταν η τροφή.
Δώρο ήταν αυτό το βήσαλο που του έλεγε η μάνα του ότι ήταν πιταράκι και το έψηνε στην παρασιά για να τον ξεγελάσει και να κοιμηθεί, να μην θυμάται την πείνα του. Και αν υπήρχε τότε η μαγεία των ημερών θα έκανε το βήσαλο να μεταμορφωθεί σε πίτα γεμιστή με την πιο νόστιμη πρόβεια μυζήθρα.
Έτσι μεγάλωνε ο Νίκος χωρίς να του λείπει τίποτα και έγινε ένας άνδρας ψηλός με όμορφη θωριά, ένας Ερωτόκριτος που παντρεύτηκε μια Αρετούσα, την Ελευθερία από το διπλανό χωριό. Όμορφη κι εκείνη όπως αυτόν και έζησαν μαζί πολλά πολλά χρόνια και είχαν την ευλογία να σωγεράσουν.
Κι όταν ο κ. Νίκος στα 85 του έβαζε στα γόνατα του την δισέγγονα του, την Ειρήνη και της ανιστορούσε τις ιστορίες των παιδικάτων του, εκείνη τον ρωτούσε…
“Ποιο παραμύθι είναι αυτό παππού ;”…
