Με ιδιαίτερη ικανοποίηση φαίνεται να υποδέχονται οι νεοδημοκράτες και οι συριζαίοι την επανεκλογή του Νίκου Ανδρουλάκη. Γιατί ήθελαν ξανά τον Νίκο στην ηγεσία του ΠΑΣΟΚ;
Τόσο στην ΝΔ, όσο και στον ΣΥΡΙΖΑ -ό,τι έχει απομείνει δηλαδή- φαίνεται να αντιλαμβάνονται τον Νίκο Ανδρουλάκη ως τον… πλέον βολικό πολιτικό αντίπαλο, καθώς «έχει μετρηθεί, έχει ζυγιστεί και βρέθηκε ελλιπής», όπως υποστηρίζουν χαρακτηριστικά πολλά από τα στελέχη των δυο αυτών κομμάτων.
Ξεκινάμε από το κυβερνών κόμμα, την Νέα Δημοκρατία, όπου τα στελέχη της θεωρούν ότι ο Νίκος Ανδρουλάκης είναι πραγματικά λίγος μπροστά στον Κυριάκο Μητσοτάκη. Έμπειροι νεοδημοκράτες υποστηρίζουν ότι ο Ανδρουλάκης είναι αυτή την στιγμή ο πιο προβλέψιμος και ευνοϊκός αντίπαλος για τη ΝΔ και τον Κυριάκο Μητσοτάκη.
Αναγνωρίζουν επίσης ότι με τον Νίκο Ανδρουλάκη στο τιμόνι του ΠΑΣΟΚ δεν υπάρχει στο πλάνο κανένα σενάριο συνεργασίας και αυτό διότι έχουμε και το σκάνδαλο των υποκλοπών με τον κοριό του Κυριάκου στον Νίκο. Οπότε θα ήταν απίθανο να δούμε μια συνεργασία μεταξύ Νέας Δημοκρατίας του Κυριάκου Μητσοτάκη με το ΠΑΣΟΚ του Ανδρουλάκη. Βέβαια, στην πολιτική δεν πρέπει να λες ποτέ… ποτέ, αλλά anyway το κρατάμε αυτό για την ώρα. Όπως κρατάμε και την διάθεση των νεοδημοκρατών για… μελλοντικές συγκυβερνήσεις.
Στην Νέα Δημοκρατία ασφαλώς και δεν φοβόντουσαν ούτε την Άννα Διαμαντοπούλου, την οποία θεωρούν… δική τους.
Και όχι… στην ΝΔ δεν φοβόντουσαν τον Χάρη Δούκα, όπως όλοι νομίζαμε, που είχε καταφέρει να κερδίσει κάποιον από την γνωστή φαμίλια.
Εντάξει, αν έβγαινε θα αποτελούσε ένα “ρίσκο” που θα τους τρόμαζε υπό την άποψη ότι θα μπορούσε να κάνει συμμαχίες με αριστερά, αλλά και διάφορα άλλα ετερόκλητα κοινά, έχοντας στο πολιτικό του “βιογραφικό” και νίκες και κυρίως ανατροπές.
Ωστόσο, ο Χάρης Δούκας είναι και Δήμαρχος Αθηναίων και σε αυτό ακριβώς το πεδίο το σύστημα του Μητσοτάκη θα τον ισοπέδωνε με ευκολία μιας και θα μπορούσαν να τον “βαράνε” καθημερινά για τα προβλήματα του Δήμου…
Αλλά ακόμα και έτσι… το “ρίσκο” του Δούκα θα δημιουργούσε, αχρείαστους, πονοκεφάλους στο Μαξίμου.
Φοβόντουσαν όμως τον Παύλο Γερουλάνο τον οποίο θεωρούσαν ως τον μόνο ικανό να χτίσει ένα δυνατό και κυρίως σοβαρό κεντροαριστερό προοδευτικό πολιτικό σχηματισμό, μαζί όμως με αρκετούς “αστικούς” και κεντρώους ψηφοφόρους που έχουν περάσει στο στρατόπεδο του “κεντρώου μεταρρυθμιστή” Κυριάκου, και που όλο αυτό το νέο σχήμα θα μπορούσε να χτυπήσει με αξιώσεις, ενδεχομένως ακόμα και να κερδίσει τον Κυριάκο Μητσοτάκη.
Οι “κοριοί” μου έπιασαν νεοδημοκράτες σε κουβέντα τους για τις εκλογές του ΠΑΣΟΚ να σχολιάζουν ότι ο Γερουλάνος μπορεί να έχει μια αστική αριστοκρατική παρουσία αλλά με τον καλά δομημένο του πολιτικό λόγο μπορεί πολύ εύκολα να διεισδύσει σε πολλά κοινά, πράγμα που τον κάνει επικίνδυνο για τον Κυριάκο Μητσοτάκη.
Ο Νίκος είναι “προβλεπόμενος” αντίπαλος με ταβάνι…
Και όταν έφτασε η ώρα να πιάσουν στο στόμα τους τον Νίκο Ανδρουλάκη… γέλασα ακούγοντας τους. “Έλα μωρέ, με τον Νίκο του Μαρίνου, τον ξέρουμε, τον έχουμε νικήσει, έχει ταβάνι, τέλος”. Ενώ άλλος έμπειρος νεοδημοκράτης σχολίασε ότι ο Νίκος είναι “προβλεπόμενος” αντίπαλος και ο Κυριάκος, αν χρειαστεί, ξέρει πως να τον αντιμετωπίσει και να τον κερδίσει. Εντάξει, εδώ που τα λέμε… κάτι παραπάνω θα ξέρει και ο Κυριάκος μας.
Τσάμπα τον κρυφάκουγε τον Νίκο μας; Όλο και κάτι “juicy” θα έχει μάθει, δεν μπορεί. Να μας πει και μας να μάθουμε, μας έχει φάει η αγωνία…
Στην παρέα όμως υπήρχε και άλλος νεοδημοκράτης, πιο πρακτικός, αριθμολάγνος θα έλεγα, που αυτός είπε ορθά κοφτά ότι για να κερδίσει κάποιος την κυβέρνηση δεν αρκούν τα “κουκιά” της Κρήτης χρειάζονται και οι ψηφοφόροι της Αθήνας και αυτοί γυρνάνε πανηγυρικά την πλάτη στον Νίκο Ανδρουλάκη και ας μην πούμε καλύτερα και πώς τον χαρακτηρίζουν και χαλάσουμε και τον πολιτικό μας πολιτισμό.
Κοριούς όμως δεν βάζω μόνο στους νεοδημοκράτες, βάζω και στους συριζαίους, αν και αυτοί τελευταία είναι τόσο σκορποχώρι που τα μαρτυράνε και μόνοι τους.
Από αυτούς, όσοι συντάσσονται με τους λεγάμενους “87” (σικ) θα ήθελαν Δούκα ή Γερουλάνο στο ΠΑΣΟΚ για να κατεβάσουν τα ρολά στην Κουμουνδούρου, να πάρουν την σφραγίδα του κόμματος και να πάνε τρέχοντας στο “νέο” ή και παλιό τους πολιτικό σπίτι, την Χαριλάου Τρικούπη να τον μεθύσουν όλοι μαζί τον ήλιο και να “διώξουν” μετά και τον Μητσοτάκη από το Μαξίμου.
Οι Κασσελίστας όμως, από την άλλη, δεν ήθελαν επ’ ουδενί Χάρη Δούκα ή Γερουλάνο στο τιμόνι του ΠΑΣΟΚ, διότι, ειδικά στην περίπτωση του Δούκα, θεωρούσαν ότι αυτός θα αποτελούσε την ταφόπλακα στον ΣΥΡΙΖΑ. Για τον Γερουλάνο υποστήριξαν ότι μπορεί να τα λέει καλά και αριστερά, ωστόσο, το ύφος το αριστοκρατικό και η υπερβολικά αστική του ευγένεια δεν τους κάνει και πολύ… “κουκου”. Λογικό, τι είναι η πολιτική στις μέρες μας χωρίς… λίγη τοξική αρρενωπότητα και ξεκατινιάσματα; Φαγητό χωρίς αλατοπίπερο… ξενέρωτο και αδιάφορο, για την “πλέμπα” τουλάχιστον.
Όσο για την αντίληψη τους για τον Ανδρουλάκη, που τελικά επανεξελέγη, και οι μεν και οι δε υποστηρίζουν ότι ο Νίκος είναι μετρήσιμος και με πολιτικό ταβάνι, είναι αντικοινωνικός και δεν μπορεί εύκολα να διεισδύσει στο γενικό σύνολο της κοινωνίας, ούτε και στα συριζαϊκά κοινά, κάτι που φάνηκε και στις βουλευτικές εκλογές του 23 και στις ευρωεκλογές του 24.
Θεωρούν δε ότι αν ήταν να τους κλέψει την “κομματική πελατεία”, αυτό θα το είχε ήδη κάνει, οπότε γι αυτούς είναι ακίνδυνος, όσο μπάχαλο και αν τα κάνουν οι ίδιοι.
Μάλιστα, κάποιοι από αυτούς τονίζουν και το γεγονός ότι στις εσωκομματικές κάλπες του ΠΑΣΟΚ συμμετείχαν ελάχιστοι ψηφοφόροι του ΣΥΡΙΖΑ, σε αντίθεση με… τους κεντροδεξιούς που έκαναν ουρές για να ψηφίσουν αρχικά την Διαμαντοπούλου και στην συνέχεια τον Ανδρουλάκη.
Επειδή κοριούς δεν έχουμε μόνο στην ΝΔ και στο ΣΥΡΙΖΑ, έχουμε και στο ΠΑΣΟΚ, ξέρετε τι λένε οι δικοί του;
Λένε ότι ο Νίκος Ανδρουλάκης από ομαδάρχης που ήταν, κατάφερε εύκολα να γίνει αρχηγός και τώρα πλέον μένει να δείξει αν μπορεί να γίνει και ηγέτης. Για να δούμε…
