Στην αρχή ήταν μόνο το … «ήντα μπρε ξανοίγεις;». Μετά φέραμε τη νέα γενιά «Καπετάνιων» της Κρήτης, που ενοχλούνται με το παραμικρό, κι έχουν το ζωνάρι λυμένο για καβγά ανά πάσα ώρα και στιγμή, χωρίς καν να υπάρχει αφορμή…
Το περιστατικό με τους «νταήδες» του Μυλοπόταμου, οι οποίοι δεν είναι τίποτα περισσότερο από την «ντροπή» του Μυλοπόταμου, δεν προκαλεί έκπληξη στην Κρήτη. Όσο κι αν δηλώνουμε πως τέτοιες συμπεριφορές μας σοκάρουν, τις γνωρίζουμε κι είναι εμποτισμένες σε ένα ορεσίβιο DNA που δεν λέει να αλλάξει, για μερικούς.
Διότι την ίδια ώρα που στο Μυλοπόταμο γίνονταν όσα γίνονταν για μια … προσπέραση, λίγο παραδίπλα πραγματοποιούνταν ένα σοβαρό συνέδριο για τους απανταχού Μυλοποταμίτες, που έδειχνε και την άλλη όψη του νομίσματος.
Δυστυχώς, όσο κι αν δεν θέλουμε να το χωνέψουμε, είναι έτσι. Δυο νομίσματα στην Κρήτη.
Η περίφημη “κάθαρση” δεν έρχεται ποτέ. Γιατί, και σε αυτή την περίπτωση όπως και σε κάθε περίπτωση, το περιστατικό έχει συνέχεια προς όφελος του θήτη και όχι προς όφελος του θύματος.
Βγαίνουν οι συγγενείς. «Δεν ήταν έτσι δεν βγήκαν μαχαίρια κι εμείς θέλουμε τη δικαιοσύνη, απλά δεν κάναμε τίποτα. Ένα αυτοκίνητο έπαθε 20.000 ευρώ ζημιά, αλλά δεν σκοτώθηκε και κανείς. Πώς κάνετε έτσι;».
Μετά βγαίνουν οι δικηγόροι: «Τα παιδιά είναι καλά. Το πρόβλημα ήταν στην προσπέραση, που δεν υπολόγισαν σωστά. Δεν είχαν πάνω τους όπλα. Δεν έγινε τίποτα».
Μετά έρχεται η Δικαιοσύνη: «- Θα το ξανακάνετε;». «-Όχι ασφαλώς και χίλια συγνώμη ευχόμαστε».
Ελεύθεροι με μια υποτυπώδη αναστολή και τέλος το παραμύθι. Αύριο πάλι τα ίδια και καλή καρδιά.
- Όμως να το δούμε αλλιώς;
Αυτοί οι άνθρωποι δεν φταίνε! Όχι δεν φταίνε! Αυτοί οι άνθρωποι μεγάλωσαν σε τέτοιες νοοτροπίες. Οι οποίες ενισχύθηκαν από την κοινωνία. Μεγεθύνθηκαν από το πολιτικό σύστημα και γιγαντώθηκαν μέσα από την αντίληψη πως αν στην Ελλάδα δεν είσαι «καπετάνιος» και παράνομος δεν πας πουθενά.
Αυτή η χώρα φταίει! Που επαινεί και συντηρεί την ανομία. Που «χαϊδεύει» και πολλές φορές υποθάλπει αντιλήψεις και συμπεριφορές αντίστοιχες με τις προχθεσινές. Που προτιμά το εύκολο κακό από το δύσκολο καλό.
Και τελικά ας το δεχθούμε. Ή θα κάτσουμε κορώνα … ή γράμματα. Γιατί το νόμισμα θα έχει πάντα δυο πλευρές.
