Είναι πλέον βέβαιο πως ο ιστορικός του μέλλοντος θα δυσκολευτεί, κι’ αυτός με την σειρά του, να απαντήσει στο ερώτημα που ταλαιπωρεί πολιτικούς και οικονομικούς αναλυτές στην Ευρώπη αλλά και διεθνώς…
Ένα ερώτημα που εκ των πραγμάτων τίθεται από τις εξελίξεις τα τελευταία χρόνια χωρίς, προς το παρόν τουλάχιστον, να μπορεί να απαντηθεί με ορθολογικούς όρους: γιατί μια οικονομική υπερδύναμη -όπως η Ευρωπαϊκή Ένωση- βρίσκεται μονίμως αιφνιδιασμένη σε όλες τις κρίσεις που ξεσπούν είτε στην άμεση γειτονιά της είτε πολύ κοντά της. Και γιατί η Ε.Ε. είναι αυτή πού πληρώνει πιο ακριβά το κόστος αυτών των κρίσεων που προκαλούνται από άλλες δυνάμεις.
Ο πόλεμος στην Ουκρανία, σε ευρωπαϊκό έδαφος ας μην ξεχνάμε, και οι κυρώσεις που ακολούθησαν κατά της Ρωσίας είχαν μηδαμινές επιπτώσεις στην αμερικανική οικονομία, μέτριες στην ρωσική και βαριές στην ευρωπαϊκή.
Το σπάσιμο των ενεργειακών δεσμών με την Ρωσία ήταν και είναι στρατηγικός στόχος της Ουάσιγκτον, απόδειξη η ιδιαίτερα έντονη παρέμβαση της στα θέματα αγωγών πετρελαίου και φυσικού αερίου στην περιοχή μας.
Με τις κυρώσεις που έσπευσε να επιβάλει η Ε.Ε. στα ρωσικά ενεργειακά προϊόντα πριονίζει το κλαδί στο οποίο κάθεται και κυρίως υποσκάπτει την γερμανική οικονομία που, κακά τα ψέματα, παραμένει η ατμομηχανή των ευρωπαϊκών εξαγωγών.
Είναι αξιοσημείωτο πως το 2023 η ρωσική οικονομία θα κλείσει με αύξηση του ΑΕΠ κοντά στο 5% την στιγμή που το αντίστοιχο ποσοστό για την Ε.Ε. είναι μόλις 0,3%(!) και η γερμανική οικονομία έχει μπει και επίσημα σε ύφεση.
Η αριστοτεχνική παγίδα που έστησαν οι αμερικάνοι στους ευρωπαίους είχε σαν αποτέλεσμα την επέκταση του τομέα εξόρυξης καυσίμων στις ΗΠΑ, που είναι πλέον ενεργειακά ανεξάρτητες, πουλώντας και το πλεονάζον φυσικό αέριο (LNG) στην Ευρώπη σε τιμή τριπλάσια ( ! ) από αυτήν του ρωσικού φυσικού αερίου.
Το αστείο είναι πως το Βερολίνο εξακολουθεί να σχεδιάζει την γενναία επιχορήγηση της ουκρανικής πολεμικής προσπάθειας με δισεκατομμύρια ευρώ-ενώ οι πολιτικές λιτότητας απειλούν την κυβέρνηση του Όλαφ Σόλτς- και ο Λευκός Οίκος με κυνισμό αδειάζει τον Ζελένσκι υποσχόμενος μερικές δεκάδες εκατομμύρια δολάρια βοήθεια, δλδ ψίχουλα.
Είναι και εκλογική χρονιά στις ΗΠΑ και με το αμερικανικό δημόσιο χρέος στα 34+ τρισεκατομμύρια δολάρια ο Τζο Μπάϊντεν πρέπει να δείχνει προσεκτικός με τα χρήματα των φορολογούμενων.
Εξάλλου έχει προγραμματίσει να επιδοτήσει με 400δις δολάρια επιχειρήσεις που θα επενδύσουν στην «πράσινη μετάβαση» με μόνο όρο να εγκατασταθούν στις ΗΠΑ. Πόσα διαθέτει η Ε.Ε. στον ίδιο στόχο; Μόλις 10δις. ευρώ!!!
Είπατε κάτι;
