Θα μπορούσε να είναι πίνακας ζωγραφικής όμως είναι φωτογραφικό στιγμιότυπο που καταγράψαμε έξω από ξωκλήσι του Λασιθίου…
Τέσσερις ξεχασμένες καρέκλες στον περίβολο και πάνω τους αναπαυτικά καθισμένη η άγρια βλάστηση. Η συνύπαρξη τους μοναδική έρχεται να μας θυμίσει πως τα ανθρώπινα έργα μπορούν να συνυπάρξουν με τη φύση χωρίς το ένα να ακυρώνει το άλλο.
Φαίνεται πως αυτή τη συνύπαρξη τείνουμε σήμερα να την ξεχνάμε και να αφανίζουμε όμορφα φυσικά τοπία που είναι η ταυτότητα της Κρήτης. Ούτε καν προστατευόμενες περιοχές δεν σεβόμαστε και τις βλέπουμε ως μηχανή παραγωγής χρήματος με αισθητική αλλοίωση τους.
Και δεν είναι μόνο το φαίνεσθαι αυτού του τόπου που αλλάζει προς το χειρότερο είναι και η ουσία. Η κλιματική αλλαγή μας χτυπά καμπανάκια εδώ και χρόνια και μας δείχνει τον άλλο δρόμο που πρέπει να ακολουθήσουμε…
Ας μην κλείσουμε λοιπόν μάτια και αυτιά κι ας στηρίξουμε ότι όμορφο και φυσικό μας περιβάλλει για να μας στηρίξει και αυτό.
