Αυτό το “Ανυπομονώ να μην τελειώσει” είναι αφιερωμένο στην Παγκόσμια Ημέρα Ατόμων με αναπηρία και φιλοξενεί την Νικολέτα Σαμαρά, ειδική παιδαγωγό και διευθύντρια του 2ου Ειδικού νηπιαγωγείου Ηρακλείου
Κάποτε είχα δύο μαθητές με αυτισμό, τον Γιάννη και τον Μάνο και η Νικολέτα έχει έναν μαθητή με αυτισμό που τον λένε Αντώνη.
Τον Γιάννη, τον συνάντησα στα πρώτα μου χρόνια ως εκπαιδευτικός, σε ένα σχολείο της γειτονιάς μου.
Ψηλός, αδύνατος με μαύρα μαλλιά που δε με άφησε να τα χαϊδέψω ποτέ, με μαύρα μάτια που δεν χώρεσα ποτέ στο βλέμμα τους…
Τότε ήταν που άρχισα να διαβάζω τόμους βιβλία, να ψάχνω στο ίντερνετ για φάσματα και σύνδρομα, να οργανώνω διαφορετικά διδασκαλίες…
Ό,τι κι αν έκανα, τίποτα δεν νίκησε τη μουσική, τις νότες, τα τραγούδια. Δίπλα τους καθόταν πάντα και σιγομουρμούρίζε άχρονα, άτονα, αγγελικά!
Ακόμα πιστεύω ότι ήταν το πιο χαρισματικό παιδί που πέρασε από την τάξη με την δική μου προσωπική ανωνυμία. Και μετά γνώρισα τον Μάνο.
Τον Μάνο που… θα κουβαλάω μέσα μου λίγο πιο πολύ από τα άλλα μου παιδιά.
Τον Μάνο που… το όνομά του είναι γραμμένο ακόμα στην αυλή του σχολείου, κι ας έχουν περάσει δέκα χρόνια που έχει να παίξει εκεί.
Τον Μάνο που… ζωγράφιζε μόνο με πορτοκαλί μαρκαδόρο!
Σίγουρα ακόμα όλα πορτοκαλί θα τα βάφει… όπου κι αν είναι.
Κι αν η μουσική είχε χρώμα πορτοκαλί θα ήταν… σίγουρα.
Μαζί τους έμαθα να σιγομουρμουρίζω άχρονα,πορτοκαλί μουσικές, να χαϊδεύω με τα μάτια και τις λέξεις, να χαίρομαι το λίγο, να εκτιμώ το μοναδικό, να θαυμάζω το απλό, να στέκομαι με δέος σ’ εκείνες τις μητέρες που μεγαλώνουν πορτοκαλί παιδιά, να θυμώνω με τις δομές τις κοινωνίας μας, να περιμένω, να περιμένω, να περιμένω…
Λίγα δεν τα λες…
Αλήθεια όμως πως νιώθει ένας εκπαιδευτικός που σ’ όλη την έως τώρα επαγγελματική του καριέρα είναι δασκάλα αυτών των παιδιών; Αυτών των αγγέλων που έστειλε ο Θεός για να μας δώσει μια ευκαιρία να γίνουμε καλύτεροι άνθρωποι.
Η Νικολέτα Σαμαρά είναι ειδική παιδαγωγός και διευθύντρια του 2ου Ειδικού νηπιαγωγείου Ηρακλείου.
Μας ανιστορεί με μια ιδιαίτερη ευαισθησία που την διακρίνει τις εμπειρίες από την ενασχόληση της με αυτά τα παιδιά. Τους εναλλακτικούς τρόπους προσέγγισης της εκάστοτε διδασκαλίας ανταποκρινόμενους στις ατομικές ιδιαιτερότητες και χαρακτηριστικά του μαθητή.
Μιλάει για την αποδοχή της αναπηρίας από τους γονείς, για το στάδιο πένθους που περνάνε για το ειδικό εκπαιδευτικό προσωπικό που επιτέλους πρέπει να στελεχώνει αυτά τα σχολεία γιατί διαχειρίζεται συνεχώς ζητήματα αποδοχής και άλλες δυσκολίες.
Απαντάει στο ερώτημα αν τα άτομα με αναπηρία είναι αόρατα για την πολιτεία και για στρατηγικές που πρέπει να αναπτύξει η εκάστοτε κυβέρνηση.
Ακούσαμε για πρώτη φορά από το στόμα της Νικολέτας την λέξη “μισαναπηρία “που μπορεί να είναι εκείνη η παθογενής συμπεριφορά που δεν οδηγεί στο φως καμία κοινωνία.
Μιλάμε για την συμπερίληψη ως έννοια ταυτόσημη με την αποδοχή, για την ψυχική ανθεκτικότητα και τα βήματα ενίσχυσης της.
Και φυσικά δεν θα μπορούσαμε να μην θίξουμε το θέμα της στέγασης αυτών των δομών.
Εν κατακλείδι η Νικολέτα Σαμαρά λέει ότι οι μικροί μαθητές με αναπηρία είναι οι μεγαλύτεροι πολεμιστές και εγώ θα προσθέσω …και οι πιο αληθινοί δάσκαλοί μας!
Ακούστε
